Σάββας Σαββόπουλος
H εμφάνιση µιας οργανικής νόσου στη διάρκεια µιας αναλυτικής διαδικασίας πιστοποιεί την ανατροπή µιας υφιστάμενης ψυχοσωµατικής ισορροπίας του υποκειµένου και µας καλεί να σκεφτούμε αυτό το συµβάν σε σχέση µε τις ενδοψυχικές και διυποκειµενικές σχέσεις ασθενούς και αναλυτή, πέραν της συµµετοχής άλλων εξωγενών παραγόντων. Στην ψυχοσωµατική παλινδρόµηση µε σωµατική καθήλωση, η διαδικασία σωµατοποίησης απολήγει σε νόσο, που εµφανίζεται κατά κρίσεις και είναι αναστρέψιµη, ενώ η προϊούσα αποδιοργάνωση συνήθως ενέχεται σε διαδικασία σωµατοποίησης σοβαρής εξελικτικής νόσου.
Και στις δυο περιπτώσεις, αν και σε διαφορετικό βαθµό, φαίνεται ότι το υποκείµενο βίωσε πρώιµα µια τραυµατική κατάσταση, στη σχέση του µε το αντικείµενο (βία, ελεγκτική διείσδυση, στέρηση, κατακλυσµιαία διέγερση, παθογόνος σαγήνη, κ.λπ.), η οποία στη συνέχεια λειτουργεί ως ελκυστής στην δηµιουργία ψυχαναγκασµών επανάληψης.