-
Ouverture du metaSymposium 2019
Je voudrai, au nom de l’Association Internationale de Psychosomatique Pierre Marty et de tout son Conseil d’Administration, vous souhaiter un travail riche et fructueux lors de ce métaSymposium faisant suite à notre 10éme colloque international de psychosomatique psychanalytique qui s’est déroulé dans cette magnifique ville d’Athènes. Je profite de cette occasion qui m’est donnée pour remercier à nouveau la Société Hellénique de Psychosomatique, son ancien président Savvas Savvopoulos, son nouveau président Athanasios Alexandridis et le vice-président de notre association internationale Iacovos Cléopas pour le travail passionnant qu’il réalise ici, toujours plein de créativité et porté par une belle énergie.
-
Σχολιασμός από Félicie Neyrou
Comme nous l’avons entendu, ta réflexion dans ce texte s’origine en premier lieu dans les théorisations inquiètes de Freud dans Malaise dans la culture », notamment à propos de l’oscillation de l’individu entre force de vie et destructivité. Tu reprends le postulat selon lequel, pour pouvoir satisfaire tous ses désirs, l’être humain voudrait pouvoir accéder à une liberté individuelle complète laquelle, se révélant nuisible pour ses congénères, mènerait à sa destructivité. Donc, pour assurer la sécurité de tous et la continuité de l’espèce humaine, il a fallu renoncer à « cette liberté effrénée » et introduire la culture afin, dis-tu à la suite de Freud, « de protéger l’humain contre la nature et de règlementer les relations des individus entre eux », avec, comme autre bénéfice « de s’épargner des souffrances corporelles et psychiques, d’être capable de s’intéresser à la beauté et de s’exprimer par l’art ».
-
Σύγχρονος πολιτισμός και ενόρμηση θανάτου
Ο Angelus Silesius έλεγε « το τριαντάφυλλο είναι χωρίς γιατί». Εµείς στην ταραχώδη και βίαιη εποχή µας µπορούµε να πούµε: « το κακό είναι χωρίς γιατί». Τα θέµατα του συµποσίου και της παρουσίασής µου µε οδήγησαν να διερευνήσω το πώς δρα η ενόρµηση της καταστροφικότητας στον δυτικό πολιτισµό στην εποχή της µετα-νεωτερικότητας. Η ωµή βία εκδηλώνεται σε πολέµους, στην τροµοκρατία, εναντίον των γυναικών, των παιδιών και συµπολιτών µας που είναι «διαφορετικοί», σε ρατσιστικές δράσεις, χωρίς καµιά έγνοια για τον άλλο που πεθαίνει ή υποφέρει.
-
Χρόνος και Αντικείμενο
Ο συσχετισμός του Χρόνου με το Αντικείμενο είναι τόσο αυτονόητος για την καθημερινή αντιμετώπιση των ανθρώπινων αναγκών όσο πρόδηλος παραμένει παράλληλα για τις συνεχιζόμενες επιστημονικές αναζητήσεις με τις οποίες προωθούνται μετρήσιμες καταγραφές φαινομένων κυρίως στις φυσικές επιστήμες ή για την κατανόηση μεταβολών που επισημαίνονται στις επιστήμες του πνεύματος – όπως η κοινωνιολογία, η ψυχολογία ή η ψυχανάλυση. Μολονότι οι δύο έννοιες, του μετρήσιμου αντικειμενικού χρόνου και του υποκειμενικού χρόνου, φαίνεται να αλληλοσυμπληρώνονται κατά ένα συνεχή και αμετάκλητο τρόπο, διαφέρουν – τουλάχιστον αρχικώς – κατά την προσδιοριστική περιγραφή τους.
-
Σχολιασμός από τον Νίκο Τζαβάρα
Αρχίζοντας τις παρατηρήσεις μου θα ήθελα να σταθώ σε μία από τις πρώτες εντυπώσεις που αφορούν τον ‘Ήρεμο Χρόνο’. Ιδιαίτερα στην περίπτωση από την οποία προκύπτει αβίαστα η προφάνεια της θεωρητικής σύλληψης του Smadja. Η ανάγνωση του κεντρικής σημασίας περιστατικού που οργανώνει το σύνολο της πραγματείας του με εντυπωσίασε, αποτυπώθηκε, διεκδίκησε την εύκολη καταγραφή του στη μνήμη μου μολονότι φαίνεται κατ’ αρχήν να προέρχεται από ένα σπάνιο, ασυνήθιστο κλινικό υλικό. Εντούτοις δεν μου προξένησε η εκπληκτική διαδρομή του ασθενούς δυσχέρειες προσέγγισής του, τη δυσφορία ξενικότητας.
-
Jacques Miedzyrzecki, L’écran plat
Je remercie Claude Smadja pour son rapport qui nous propose un nouvel éclairage sur une modalité particulière du temps vécu, celle de patients opératoires qui font bien souvent l’ordinaire de notre pratique. Il met en perspective une réflexion théorique sur la perception que nous avons du temps avant d’aborder ses distorsions et leurs éventuelles relations avec les modifications de notre univers culturel. Je vais y revenir. L’homme s’est depuis toujours interrogé sur le temps qui passe, sa perception et ses relations avec le temps dit physique.
-
Ο ήσυχος χρόνος
Ο Smadja θεωρεί τον ψυχικό χρόνο ως µία συνιστώσα της ψυχικής λειτουργίας. Σε αντίθεση µε την καντιανή προσέγγιση δεν θεωρεί πως πρόκειται για ένα “υπερβατικό δεδοµένο”, αλλά ανήκει εξολοκλήρου στην ψυχική διαδικασία και τροποποιείται σε σχέση µε τις επιµέρους λειτουργίες της. Στην παρούσα µελέτη επικεντρώνεται σε µία ιδιαίτερη και µοναδική διάσταση του ψυχικού κόσµου, το χρηστικό χρόνο (opératoire). Πριν περάσει στην ανάλυση µιας κλινικής περίπτωσης εισαγάγει κάποιες βασικές διαφοροποιήσεις σχετικά µε τον ατοµικό ψυχικό χρόνο. Η πρώτη αφορά στην ποιότητα του λόγου του ασθενή και τις αντιµεταβιβαστικές κινήσεις του αναλυτή στη συνεδρία.
-
Η αρρώστια είναι ένα μήνυμα αμετάφραστο;
Η πρώιμες απώλειες, η απουσία φροντίδας και άλλοι τραυματισμοί μπορούν να οδηγήσουν στην εγκατάσταση της μηχανιστικής σκέψης, η οποία είναι αποκοµµένη από τις ενορµητικές ρίζες της και τα ασυνείδητα επώδυνα περιεχόµενα. Το άτοµο γαντζώνεται στην πραγµατικότητα, οι λέξεις του εµφανίζονται ως µονοσήµαντες και το νόηµά τους είναι αποστεωµένο, χωρίς την ζωντανή σάρκα τους – το συναίσθηµα. Η ακρωτηριαστική τακτική των πρώιµων αµυνών (διάψευσης, διχοτόµησης, καταστολής, κλπ.) αφαιρεί από τον ψυχισµό οτιδήποτε εµποδίζει την επιβίωσή του, µε αποτέλεσµα την µαζική ψυχική “ατροφία.
-
Σχέσεις της Ψυχανάλυσης και της Ψυχοσωματικής
Συγκλείσεις και αποκλίσεις δυο επιστημονικών πεδίων που διερευνούν το ίδιο αντικείμενο-το σώμα και την σχέση του με τον ψυχισμό – και έχουν αναπτύξει θεωρητικές απαντήσεις σε δυο βασικά ερωτήματα. Γιατί αρρωσταίνουμε; Τι μας κάνει ευάλωτους στις σωματοποιήσεις; Και, πως αρρωσταίνουμε; Ποιος ο ρόλος του ψυχισμού στην εμφάνιση σωματικής νόσου;
-
Δονήσεις και δίοδοι. Καταμερισμοί και αναθέσεις.
Ο φιλόσοφος Παρµενίδης ο Ελεάτης στο έργο του «Περί φύσεως» έλεγε ότι πρέπει µε συνέπεια να αναλογιζόµαστε όχι µόνον όσα προσφέρονται στην µατιά µας, αλλά και όσα διαφεύγουν και παραλείπονται. Ο τίτλος που δόθηκε σ’αυτές τις συναντήσεις «Ψυχανάλυση και Ψυχοσωµατική» δηλώνει την πρόθεση να σκεφθούµε τις σχέσεις και τις διαφορές των δυο προσεγγίσεων. Όµως εγώ σας προτείνω να εστιάσωµε αρχικά την προσοχή σ’αυτό στο οποίο και οι δυο προσεγγίσεις παραπέµπουν: την ψυχοσωµατική ενότητα.
ΕΨΣΕ
Ελληνική Ψυχοσωματική Εταιρεία