Σάββας Σαββόπουλος
Η πρώιμες απώλειες, η απουσία φροντίδας και άλλοι τραυματισμοί μπορούν να οδηγήσουν στην εγκατάσταση της μηχανιστικής σκέψης, η οποία είναι αποκοµµένη από τις ενορµητικές ρίζες της και τα ασυνείδητα επώδυνα περιεχόµενα. Το άτοµο γαντζώνεται στην πραγµατικότητα, οι λέξεις του εµφανίζονται ως µονοσήµαντες και το νόηµά τους είναι αποστεωµένο, χωρίς την ζωντανή σάρκα τους – το συναίσθηµα. Η ακρωτηριαστική τακτική των πρώιµων αµυνών (διάψευσης, διχοτόµησης, καταστολής, κλπ.) αφαιρεί από τον ψυχισµό οτιδήποτε εµποδίζει την επιβίωσή του, µε αποτέλεσµα την µαζική ψυχική “ατροφία. Μετά την αντιµετώπιση της τραυµατικής κατάστασης που βιώνει ο καρκινοπαθής, λόγω της διάγνωσης και της θεραπευτικής αντιµετώπισης της νόσου, ο αναλυτής-ψυχοσωµατιστής θέτει το ερώτηµα: µέσα από ποιες συνθήκες µπορεί να αλλάξει το µηχανιστικό σύστηµα σκέψης του αναλυόµενου, στο πλαίσιο της θεραπευτικής τους σχέσης; Ο αναλυτής επενδύοντας την ψυχική ζωή τού υποκειµένου µπορεί να συµβάλει στην κινητοποίηση διαδικασιών ψυχικοποίησης σ’ αυτό;