Gérard Szwec
Πριν μερικά χρόνια το Γαλλικό Περιοδικό Ψυχοσωµατικής αφιέρωσε ένα τεύχος στο θέµα «εμφάνιση ασθένειας κατά τη διάρκεια η μετά το πέρας µιας ανάλυσης». Τα άρθρα αυτά δεν αφορούσαν σωµατοποιήσεις στην αρχή µιας θεραπείας, αλλά το τέλος της σχέσης µε τον αναλυτή, ενέπνευσε τους περισσότερους συγγραφείς του τεύχους αυτού. Εάν ένας ασθενής δεν έχει εγκαταστήσει ένα επαρκώς αξιόπιστο εσωτερικό αντικείµενο, η διακοπή της σχέσης µε έναν αναλυτή-εξωτερικό αντικείµενο ενέχει περισσότερους κινδύνους, (δεδομένου ότι η παρουσία του αναλυτή επιτρέπει στον ασθενή µια επαναφόρτιση µέσω της σχέσης µε το αντικείµενο που του είναι απαραίτητη), σε σχέση µε τους κινδύνους που εγκυμονεί η εγκατάσταση αυτής της σχέσης στην αρχή της θεραπείας. Ωστόσο και το ξεκίνηµα µιας θεραπείας, η δέσμευση στη σχέση µε έναν αναλυτή, δεν στερείται κινδύνων για έναν ασθενή, ο οποίος μέχρι τότε είχε την ανάγκη να κρατά σε απόσταση το αντικείµενο. Η παρουσίαση που ακολουθεί αφορά σε έναν ασθενή, ο οποίος μετά από ένα γεγονός που συνέβη στη ζωή του, αφού είχαν προηγηθεί μερικές συνεδρίες, προκάλεσε ξαφνικά ένα πλεόνασµα διέγερσης ,µη επεξεργάσιµης ψυχικά και υπερχείλισε τις αµυντικές του δυνατότητες.