Συζήτηση της ομιλίας του Ι. Κλεώπα
«Το σώµα της µνήµης»; Το σώµα που έχει µνήµη αλλά και το «σώµα» – η «καρδιά» του νοήµατος της µνήµης- που «διαφυλάσσεται και αποκαλύπτεται» µέσω του σώµατος.
Ο Ζέµπαλτ- γερµανός συγγραφέας και στοχαστής –ήταν από τους ελάχιστους, αν όχι ο µόνος γερµανός που µίλησε για την διανοητική φτώχεια λόγω απώλειας µνήµης και την επιδεξιότητα µε την οποίαν οι Γερµανοί είχαν διαγράψει το παρελθόν τους. Θεωρούσε ότι οι λεηλασίες και οι ανθρώπινες απώλειες δεν µπορούν να εξατµιστούν όπως η οµίχλη, αλλά πρέπει να αποκατασταθεί αυτό που έχει χαθεί στη γλώσσα γιατί οφείλει να διατηρηθεί στην ιστορική µνήµη, και να αναγνωρίζεται ο ψυχικός πόνος.
Λέει συγκεκριµένα: «Ζούµε ακριβώς στο όριο ανάµεσα στον φυσικό κόσµο από τον οποίο αποκοπήκαµε, ή έστω αποκοβόµαστε, και σε εκείνο τον άλλο κόσµο που δηµιούργησαν τα εγκεφαλικά κύτταρα. Και αυτό το διαχωριστικό όριο, το τεκτονικό ρήγµα, διατρέχει τόσο καθαρά τη σωµατική και συναισθηµατική υπόσταση. Έτσι λοιπόν, η πηγή του πόνου µας πιθανώς να εδράζεται στις συγκρούσεις των τεκτονικών πλακών µεταξύ τους.[…] Νοµίζω πως δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουµε από αυτό.[…] Και για να λέµε την αλήθεια, δεν είµαι τόσο διατεθειµένος να ξεφύγω». Μιλά µέσω του αφηγητή στον «Κυνηγό των φαντασµάτων» σελ. 79-80.