Κείμενα συζήτησης της ομιλίας των M. Aisenstein & C. Smadja
Η Μαργαρίτα, η κυρία που µετά από 6 χρόνια επιτυχούς ανάλυσης εµφανίζει καρκίνο του παγκρέατος και πεθαίνει, γίνεται ένα σχεδόν βουβό πρόσωπο της εργασίας των Aisenstein – Smadja αφού, ενώ ανοίγει εντυπωσιακά την αυλαία µε το δράµα της, στη συνέχεια χάνεται, ξεθωριάζει στη µνήµη του ακροατή ο οποίος συνεπαίρνεται από τις γοητευτικές ψυχικές κινήσεις της κυρίας C. Είναι σαν η ίδια να διεκδικεί τη βωβότητα, να ράβει το στόµα της – απεγνωσµένη κίνηση διαµαρτυρίας των απεργών πείνας – καθώς, όταν πια γνωρίζει για τον καρκίνο της, δεν απευθύνεται στον αναλυτή της “για να µην τον λυπήσει”· αλλά “παραιτείται” και από τη δυνατότητα µιας εργασίας τέλους µε την κυρία Aisenstein, στην οποία τόσο ηχηρά µε τις κάρτες της ανακοίνωνε κάθε Χριστούγεννα τις προόδους της.