Συζήτηση της ομιλίας του Β. Δημόπουλου
Θα ήθελα να ξεκινήσω τον σχολιασµό µου εστιάζοντας την προσοχή µου στην ιδιάζουσα – προβληµατική την χαρακτηρίζει ο κ. Δηµόπουλος – σχέση προς το αντικείµενο του συγκεκριµένου θεραπευόµενου, αλλά και κατ’ επέκταση ενός µεγάλου αριθµού των λεγόµενων ψυχοσωµατικών ασθενών. (Επιλέγω εδώ σκόπιµα τον όρο του Marty “σχέση προς το αντικείµενο” και όχι “σχέση µε το αντικείµενο”, θέλοντας να την αποδώσω περισσότερο ως µια τάση ενορµητική πριν από την αναπαράσταση. Μιλάµε, δηλαδή, περισσότερο για µια πρώτη ώση [πηγαίνω προς το αντικείµενο] που µετά µπορεί να οργανωθεί σε αναπαραστατικότητα).
Η σχέση αυτή, όπως µας υπενθυµίζει ο Botella στο κείµενό του «Ο παρανοϊκός, ο χρηστικός και η σχέση» (2013), χαρακτηρίζεται από την έννοια και τη λειτουργία του προβλητικού αναδιπλασιασµού: Το υποκείµενο εκλαµβάνει κάθε αντικείµενο ως ταυτόσηµό του, ως έναν δικό του αναδιπλασιασµό. «Ό,τι σκέφτοµαι εγώ, σκέφτεσαι και εσύ». Είναι περισσότερο µια σχέση καθρέφτη, θεωρώντας τον άλλον όχι τόσο ως διαφορετικό αλλά ως µια ναρκισσιστική του αντανάκλαση. Γι αυτό και πολύ ωραία ο κ. Δηµόπουλος µας περιγράφει στιγµές µε τον θεραπευόµενό του όπου, όταν τον ρωτούσε τί εννοεί για κάτι, εκείνος εκπλησσόταν, ή ακόµη και θύµωνε, σαν να πίστευε ότι όφειλε να έχει καταλάβει.