-
Présentation de la psychosomatique
La psychosomatique est un nouveau regard sur l’homme malade et participe de ce fait à l’histoire de la médecine. Depuis ses origines la médecine s’est construite selon différents courants conceptuels au sein desquels la vie de l’esprit a pris une place plus ou moins importante. C’est dans la seconde moitié du XIXe siècle que le terme psychosomatique est né. On attribue sa paternité à un psychiatre allemand Heinroth. L’apparition de ce nouveau courant médical que le terme désignait visait à introduire dans le courant organiciste et expérimental de la médecine du XIXe siècle des facteurs d’ordre psychique pour rendre compte de la causalité et de l’étiopathogénie de certaines maladies. Cette approche nouvelle et globale de l’homme malade s’est poursuivie jusqu’à nos jours dans la pratique médicale et en constitue l’un de ses courants.
-
Ο ήσυχος χρόνος
Ο Smadja θεωρεί τον ψυχικό χρόνο ως µία συνιστώσα της ψυχικής λειτουργίας. Σε αντίθεση µε την καντιανή προσέγγιση δεν θεωρεί πως πρόκειται για ένα “υπερβατικό δεδοµένο”, αλλά ανήκει εξολοκλήρου στην ψυχική διαδικασία και τροποποιείται σε σχέση µε τις επιµέρους λειτουργίες της. Στην παρούσα µελέτη επικεντρώνεται σε µία ιδιαίτερη και µοναδική διάσταση του ψυχικού κόσµου, το χρηστικό χρόνο (opératoire). Πριν περάσει στην ανάλυση µιας κλινικής περίπτωσης εισαγάγει κάποιες βασικές διαφοροποιήσεις σχετικά µε τον ατοµικό ψυχικό χρόνο. Η πρώτη αφορά στην ποιότητα του λόγου του ασθενή και τις αντιµεταβιβαστικές κινήσεις του αναλυτή στη συνεδρία.
-
Rêve et Somatisation
Aristote a défini le rêve comme l’activité de pensée de celui qui dort. Freud acceptait cette définition du philosophe de l’Antiquité et n’avait rien à y soustraire. Mais ce que n’avait pas imaginé Aristote c’est que cette activité de pensée nocturne se déroulait sur une autre scène psychique et selon une langue autre que celle de la pensée vigile. Le rêve a constitué pour Freud l’un des tous premiers objets de recherche psychanalytique. Ses premières études sur le rêve qui ont abouti à la publication de son livre majeur L’interprétation du rêve en 1900, se sont déroulées conjointement à ses études sur les psychonévroses de défense et les névroses actuelles.
-
Ψυχικές ανακατατάξεις δια μέσου μίας σωματοποίησης
Η εργασία της σωματοποίησης στηρίζεται στα κλινικά δεδομένα των αναλυτικών θεραπειών με σωματικούς ασθενείς. Υποθέτει ότι η σωματοποίηση εκπροσωπεί μια λύση σε ένα πρόβλημα που τίθεται στον ψυχισμό. Εξ αρχής πρέπει να θεωρήσουμε αυτήν την κατάσταση ως άτυπη και ετερογενή. Είναι άτυπη γιατί δε χρησιμοποιεί τη γλώσσα της ψυχοπαθολογίας, όπως οι λύσεις με τα συμπτώματα της νεύρωσης ή της ψύχωσης. Είναι ετερογενής γιατί αναπαριστά λύση μιας άλλης τάξεως, της σωματικής, σε μία προβληματική κατάσταση ψυχικής τάξεως.
-
Πένθος, Μελαγχολία και Σωματοποίηση
Στο δοκίμιο του “Πένθος και Μελαγχολία” που συνέγραψε το 1915, ο Freud αφοσιώνεται σε μία συγκεκριμένη μελέτη μελαγχολίας και πένθους. Θεωρεί το συναίσθημα του πένθους ως το φυσιολογικό πρότυπο της μελαγχολίας. Εκκινώντας από αυτήν τη βάση, ο Freud θα αναλύσει, από τη μεταψυχολογική οπτική, την εργασία της μελαγχολίας και θα τη συγκρίνει με την εργασία του πένθους, υπολογίζοντας τις αποκλίσεις και προσδιορίζοντας τις διαφορές. Αλλά, οι παράγοντες που προκαλούν τις δύο εργασίες και προέρχονται από τις ασκούμενες δράσεις της ζωής μοιάζουν όσο τουλάχιστον είναι διαφανείς.
ΕΨΣΕ
Ελληνική Ψυχοσωματική Εταιρεία